Alice değildik hiç birimiz. Bu yüzden düştüğümüz çukurlar harikalar diyarına çıkmıyordu.Hansel ile Gratel de değildik.kötülükler hiçbir zaman karşımıza şekerden bir evle çıkmadı.ve görüldüğü üzere Peter pan da değildik sonsuza kadar çocuk kalamadık…belki de Peter’ i biz kırdık biz istemedik çocuk kalmayı o da kendi dünyasına bizsiz döndü.bu da bizim suçumuzdu aslında…
Halbuki hep özenmedik mi onlara…her kız Alice olmak istemez miydi ya da pamuk prenses…her erkek çocuk Peter pan olmadı mı zamanında korsanları yenmedi mi?Şimdi ne değişti ?Nerede kaldı kabarık elbiseler nerede kaldı insanlara zarar vermeyen kılıçlar…Hikayenin sonunda onlar mı sonsuza dek mutlu yaşadı biz mi?onların yerinde olmayı o kadar çok isterdim ki…tek bir zorluğu aşınca sonsuza dek mutlu kalmayı…Cadı tarafından yensem bile o şeker evin tadına bakmayı o kadar isterdim ki…sonunda ölsem bile pamuk prenses gibi en güzel olmayı…Yedi tane cüceyle yaşamayı onların baltalarını cilalamayı ne çok isterdim.Alice kadar hayalperest kalmayı hiçbir şeye değişmezdim.şimdi pollyanna olmak vardı her şeye umutla bakmak her durumda eğlenmek
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder