İzmir'e son 3 saat.

     Buradaki son 3 saatim...İzmir'e maça gidiyoruz.Tüm takımın içinde bir sıkıntı var kimse gitmek istemiyor.Saçma garip bir heyecan var içimizde.İsteksiz,ürkütücü bir heyecan.Otobüsle gidiyor olmamız da etkili olabilir bunda.Uzun yol 13 saatlik molalar falan derken 14 saati bulur eminim.Haberlerde duyduğumuz kazalar  yeterince korkutmuş hepimizi.Bir de yalnız gidiyoruz yanımızda ailemiz olmadan yeri geldiğinde asileşip ailelerimize bağırıp çağırsak da aslında tüm takım bildiğimiz ana kuzusu...İçimizdeki sıkıntı ya da korku yalnızlığımızdan kaynaklı bence.Ailece çıkılan bir yolculuktan korkacağımızı sanmıyoruz.Çünkü her zaman arkamızı toplayanların yanımızda olduğu için güvende hissediyoruz kendimizi ve arabayı süren annemize ya da babamıza güveniyoruz yeterince...Eşek kadar kızlarız artık hepimiz üniversiteli olacağız yakın zamanlarda en küçüğümüz lise 1 de en büyüğümüz lise sona yeni geçti.Küçük bir yaş ortalamamız yok anlayacağınız.Farklı şehirlerde nasıl okuyacağız hiçbir fikrim yok.Buradan gidip kendi ayaklarımın üstünde yapayalnız bir şehirde okumayı çok istiyorum hayalimdeki üniversite yaşadığım şehirde değil.Ama bu yolculuktan sonra tekrar düşüneceğim sanırım.Ya da gidersem de evimi paketleyip yanımda götüreceğim içindekilerle beraber.Güya büyüdük hepimiz hani?Ancak gerçekten ayrı kalırsak kendi şehrimizden işte o zaman  büyüyeceğiz ...Bize şans dileyin...! Kötü bir şey olmayacak değil mi? Hayır olmayacak !Çok eğleneceğiz ve maçların hepsini alacağız!Tamam artık sakinim...