Yalnızlıktan arta kalan bendim ve artıklar her zaman çöpe gider.Bende kendi çöplüğüme doğru ilerliyorum.Koyun yünü gibi kırpılmış saçlarımı da yanıma alarak.Yorgun ve duygusuzum.Ne yaptığımı ve ne yapacağımı kestiremiyorum.Yaşadığım yere ait olabilmek için elimden geleni yaptım.Gerçekten.Dün yaptığım makarnada bir şeye benzemeyince karar verdim defolup gidecektim.Aitlik sıkıntısı yaşıyorsam,kendi dünyamı kendim yaratacaktım.
Sabah okula giderken akşam yaptığım makarnamı da aldım yanıma,ne o oraya yakışıyordu ne ben.Aynı anda terkedecektik.Bir sene daha sınıfta kalıp boşu boşuna kağıt harcamaya hiç niyetim yoktu.Benden adam olamayacağı zaten belliydi.En azından kağıt israfını azaltıp,ağalara karşı olan sorumluluğumu yerine getireyim.En azından bunu yapayım.
Hiç bir zaman hiçkimseye bağlanamadım.Dalından kopmuş sarı bir yaprak gibiyim.Çöpçüler bile beni almaya tenezzül etmedi.Bütün bu dışlamalara rağmen inatla yaşadım.İnat eden ben değildim Tanrıydı.Benimle bir zoru var sanırım.Beni yaşatmak için elinden geleni yapıyor.Türlü felaketler geldi geçti başımdan ve hep sağ kurtuldum.Beni öldürmeyi unuttu sanırım.Bir sen kalmıştın zaten beni görmezden gelen...
Hala yürüyorum...Çöplüğüm nerede?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder